اثر 10 هفته تمرین مقاومتی و هوازی بر سایتوکین‌ های التهابی در مردان غیر فعال دارای اضافه ‌وزن

مقدمه: سطوح بالای نشانگرهای التهابی با افزایش خطر چند بیماری مزمن از قبیل آترواسکلروز و دیابت نوع 2 در ارتباط است. فعالیت ورزشی و بدنی به عنوان یک راهبرد مهم برای کاهش خطر این بیماری­ ها پذیرفته شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر 10 هفته تمرین مقاومتی و هوازی بر سطوح استراحتی فاکتور نکروز دهنده تومور-آلفا(TNF-a)، اینترلوکین-1بتا (IL-1b) و اینترلوکین-6 (IL-6) در مردان غیر فعال دارای اضافه وزن بود. مواد و روش­ ها: سی مرد غیر فعال با میانگین سن 9/2±6/26 سال و شاخص توده بدن 8/1±3/28 کیلوگرم بر مترمربع به صورت تصادفی در گروه های تمرین مقاومتی(10n=)، تمرین هوازی(11n=) و کنترل(9n=) قرار گرفتند. پیش و پس از دوره تمرینی از آزمودنی ها در شرایط ناشتا برای اندازه­ گیری سطوح استراحتی سایتوکین ­ها خون ­گیری به عمل آمد. هم چنین شاخص توده بدن، درصد چربی بدن، اندازه نسبت کمر به باسن، قدرت بیشینه و حداکثر اکسیژن مصرفی برآورد گردید. تمرین گروه مقاومتی شامل اجـرای 7 حرکت با شدت بین 70 تا 80 درصد، ده تکرار بیشینه و گروه هوازی شامل رکاب ­زدن روی دوچرخه کارسنج با شدت 70 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب به مدت 10 هفته و سه جلسه در هفته بود. یافته­ های پژوهش: پس از 10 هفته تمرین مقاومتی و هوازی علی رغم کاهش میانگین تغییر معناداری در سطوح استراحتی TNF-a، IL-1b و IL-6 مشاهده نشد(P>0.05). VO2max در هر دو گروه تمرینی به طور معناداری افزایش و درصد چربی بدن و اندازه نسبت کمر به باسن به طور معناداری کاهش نشان داد، قدرت بیشینه تنها در گروه مقاومتی افزایش معنادار نشان داد(P<0.05). بحث و نتیجه­ گیری: این نتایج نشان داد، 10 هفته تمرین مقاومتی و هوازی با شدت و حجم متوسط برای کاهش سطوح سایتوکین­ های التهابی در مردان غیر فعال و سالم دارای اضافه وزن کافی به نظر نمی­ رسد. می ­توان گفت، عدم کاهش معنادار سطوح این سایتوکین­ ها احتمالاً به علت نرمال بودن غلظت آن ها در وضعیت پیش از تمرین و جوان بودن آزمودنی ­ها است.